Gisteravond 9 juli ben ik sinds maanden weer bij het graf van Koos. Vier jaar terug in het begin van de nacht om 1.00 overleed mijn man Koos. Nu bijna 4 jaar later breng ik wat fleurigs bij het graf. Vanwege het zeer warme weer kies ik voor een plantje: Een vlijtig liesje. Ik vind die plant leuk en de naam spreekt mijn verbeelding even aan. Ik ben niet zozeer vlijtig met poetsen…maar toch..van de week mijn autootje verder in de was gezet; een deel van de heg gesnoeid ( zonnescherm kon niet meer goed open door de te hoge heg, ja dan moet je); mijn nieuwe electrische fiets opgehaald; rit ermee naar vrijwilligerswerk bij l.d.H…….ja ik vind mezelf even een ‘vlijtig liesje” en ik ben maar even trots op mijzelf.

Dat ik maanden niet geweest ben bij het graf, laat zich zien tussen de blauwe stenen van de rivier ( Ezechiel 47 uitgebeeld voor de steen). Ik ga gewoon een uurtje zitten op de zijkanten van de rivier en verwijder het grootste vuil van takjes, eikeltjes ed. Gewoon even daar bezig zijn is goed.

Ik slaap goed en slaap wat uit en dan krijg ik van 2 vriendinnen een kaart. 1 via de post en 1 via de computer. Dan komen er tranen, van dank en ja ……je hebt elkaar nodig en ik mag het gemis gewoon voelen, naast het leven wat ik probeer te leven met God.